कलेक्शन

                     काही माणसं ना खुपच भन्नाट असतात. छोट्याशाच ओळखीवर ती आपली कधी वाटू लागतात लक्षातच येत नाही. बोलणं कधीतरीच होत असतं, भेटणं अगदी नाही म्हटलं तरी चालेल. पण तरीही नात्यांचा मोगरा फुलतोच ! हि माणसं आपल्या आयुष्याचा एक भाग होऊन जातात. मोगर्यासारखंच स्वच्छ, शुभ्र मन, त्याच्या सुवासासारखं दुसऱ्यासाठी वाटणारं प्रेम आपल्याला त्यांच्याकडे खेचतं. एक वेगळीच निखळता त्यांच्यात असते. त्यांच्याकडे बघून वाटतं की एवढं निर्मळ, मृदू स्वभावाचं खरंच कोणी असू शकेल?... पण असतात असे लोक आणि खूप असतात.                                                                                                                                             काहींची ओळख अगदी कामासाठी झालेली असते तर काहींची कोणासोबत तरी भेटल्याचा निमित्ताने. आयुष्याच्या वेगवेगळ्या टप्प्यावर ते भेटत जातात, आणि आपलं जगणंच सुंदर करून टाकतात. फक्त ते आपल्याला ओळखता आले पाहिजेत. आणि अशा लोकांचं आपलं असणं हे ही खुप एनर्जी देऊन जातं.                                  मी तर म्हणते, आपण जसं विविध गोष्टींचं कलेक्शन करतो ना तसं अशा माणसांचं कलेक्शन हवं आपल्याकडे. स्वभाव निराळे, वागणं-बोलणं निराळं, विचारही निराळे! पण तरीही ते आपले असतात; आपल्या कलेक्शनमध्ये असतात. त्यांना आपल्याशी बांधून ठेवणारी, नात्यांतला गोडवा टिकवणारी एकच गोष्ट असते त्यांचं निर्मळ मन! त्यांनी आपल्यावर केलेलं निस्वार्थी प्रेम!                                                                                                    खरंच जर आपण असं माणसांचं कलेक्शन केलं तर? प्रत्येकाची स्वतःची अशी वाट, आवड-निवड; तरीही ते आपल्या कलेक्शनचा एक भाग असतील. इथं एकाची जागा दुसऱ्याने न घेता ते एका मागोमाग एक वाढत जातील. या कलेक्शनमध्ये आलेली व्यक्ती नेहमीसाठीच त्या लिस्टचा भाग होऊन जाईल.                             मी पण केलंय कलेक्शन, तुमच्यासारख्या भन्नाट माणसांचं?...  तुम्ही करताय ना सुरुवात तुमची लिस्ट बनवायला?                                           

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

पेरू

          मघाशीच मी एक पेरू खाल्ला... आणि पहिल्यांदाच तो मला आवडला! हे पेरू नावाचं फळ औषधी, गुणकारी वगैरे असूनही कधीच फारसं बरं वाटलं नव्हतं. त्यात पण गंमत अशी की मला ते त्याच्या चवीमुळं नाही तर त्यातल्या भरमसाठ बिया आणि त्या खाताना होणाऱ्या त्रासामुळं आवडायचं नाही. आत्ता असं लक्षात आलं की हा पेरू नेहमीसारखाच आहे. चव पण तीच आणि बिया पण तेवढ्याच! फक्त यावेळी मी तो बियांचा त्रास न होऊ देता खाल्ला आणि तो खरोखर चांगला वाटला.           हे खाता खाता अशा बाकीच्याही गोष्टी माझ्या डोळ्यासमोरून सरकल्या... ज्यांच्या चवीशी माझं सुत जुळत असतानाही केवळ त्या खाताना त्रासदायक होतात म्हणून मी टाळत होते, त्या मला आवडत नव्हत्या. त्यात ऊस, आवळा अशा बऱ्याच गोष्टी... अगदी आंबासुद्धा!           हसू आलं ना? ते स्वाभाविकच आहे म्हणा. कारण कोणताही पदार्थ हा त्याची चव न आवडण्यामुळे किंवा तशाच कोणत्यातरी भक्कम कारणांमुळे न आवडणे एक वेळ चालू शकेल. पण फक्त खाताना त्रास होतो म्हणुन... पण खरंच हे असं केलं मी आजपर्यंत.           आता यापुढची आणखी एक मजा माहितेय का?... आपलं सगळ्यांचंच असं होतं अहो; फक्त खाण्याच्याच ब
Read more

दुसरी बाजू

          कोणतीही घटना, प्रसंग असो किंवा चर्चा असो; प्रत्येकाला त्यासंबंधित 'मत' मांडण्याची अगदी तीव्र इच्छा असते. हा मानवी स्वभावाचा भाग असावा कदाचित. पण त्यामुळे "मला  काय वाटतं..." असं म्हणत प्रत्येकजण समोरची परिस्थिती ठरवायला जातो. याहीपलीकडे तेच बरोबर असल्याचंही  पटवून देत राहतो, अगदी पुराव्यांसहित. पण कित्येकदा समोरच्या घटनेला दुसरी बाजू असते... आपल्या विचारांच्या कितीतरी पलीकडची; विचार करायला लावणारी! जर्मनीमध्ये असताना एका प्रवासात मला असाच अनुभव आला.                                 प्रसंग काही मिनीटांचाच... ट्रेन मध्ये मी आणि माझ्या टीम मधील तीन जण एकत्र बसलो होतो. आमच्या गप्पा सुरु असताना बाळाच्या रडण्याचा आवाज ऐकू आला. पहिली दोन तीन मिनिटे आम्ही दुर्लक्ष केलं. पण त्यानंतरही रडणं थांबलं नसल्याने आम्ही आवाजाच्या  दिशेने पाहिलं. त्या डब्यातील मोकळ्या जागेत असलेल्या क्रेडल मधून बाळाच्या आवाज येत होता. आई तिच्या सीटवर असावी, पण आवाज ऐकून कोणीच उठताना दिसेना. आमचं असं काही सेकंदांचं निरीक्षण झाल्यावर आम्ही आमची चर्चा पुर्ववत सुरु ठेवली.                 
Read more